• By-the-LakeFacebook-Profile-Timeline-Cover.jpg
  • child-girl-lying-on-plank-cute-looks-golden-hair-facebook-cover.jpg`
  • nature_facebook_covers.jpg
  • watermarked_cover.png

 

Όταν ‘παλεύουμε’ εσωτερικά μας απασχολούν πολλά ‘γιατί’: ‘Γιατί δεν μπορώ να το ξεπεράσω;’ ‘Γιατί δεν μπορώ να νιώσω καλύτερα;’ ‘Γιατί η ζωή είναι τόσο σκληρή;’ ‘Γιατί δεν μπορώ να είμαι νορμάλ;’ ‘Γιατί δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένος;’.

Μπορεί να αισθανόμαστε κατά κάποιον τρόπο ότι είμαστε θύματα ερωτήσεων που φαίνεται να μην έχουν απάντηση. Αν έχετε πολεμήσει έναν τέτοιου είδους πόλεμο μέσα στο μυαλό σας έχετε άραγε σκεφτεί πώς θα ήταν αν αντί να προσπαθείτε να νικήσετε σε αυτόν τον πόλεμο απλά σταματούσατε να πολεμάτε;

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο πόλεμος θα σταματήσει, μπορεί κάλλιστα να συνεχίσει. Αυτό που σημαίνει είναι ότι δεν θα προσπαθείτε από εδώ και πέρα να ζείτε μέσα σε μια εμπόλεμη ζώνη και να εξαρτάται την ψυχολογική σας επιβίωση από το αποτέλεσμα του πολέμου!

Τι θα γινόταν αν αυτό ήταν δυνατό; Ο ψυχολογικός πόνος είναι εξ ορισμού οδυνηρός αλλά κάνει και κάτι παραπάνω. Πολύ συχνά ο πόνος μας κρατάει πίσω και δεν μας επιτρέπει να ζήσουμε την ζωή που θέλουμε. Σίγουρα ένα άτομο με κρίσεις πανικού δεν θα ήθελε σε καμία περίπτωση να βιώνει κάθε φορά τον έντονο φόβο που συνεπάγεται το πρόβλημα του. Αλλά στο πρόβλημα αυτό έρχεται και προστίθεται το γεγονός ότι το συγκεκριμένο άτομο δεν μπορεί να ζήσει την ζωή του όπως την θέλει γιατί ο πανικός παρεμβάλλεται και γίνεται εμπόδιο στην ίδια του την ζωή.

Αν πάσχουμε λοιπόν από κρίσεις πανικού μπορεί να φοβόμαστε να πάρουμε μέρος σε δραστηριότητες που κάναμε στο παρελθόν από φόβο μήπως μας πιάσει πανικός. Μπορεί, για παράδειγμα, να έχουμε σταματήσει να πηγαίνουμε στο σουπερμάρκετ γιατί φοβόμαστε ότι θα μας πιάσει πανικός εκεί.

Πολύ πιθανό να νιώθουμε άβολα σε κοινωνικές συγκεντρώσεις γιατί φοβόμαστε μην μας δει κάποιος την στιγμή που θα μας πιάσει πανικός. Μπορεί να είμαστε με φίλους με τους οποίους νιώθουμε σιγουριά και ασφάλεια αλλά με τον καιρό αρχίζουμε να εξαρτόμαστε από το δικό τους πρόγραμμα και από την διαθεσιμότητα τους.

Έτσι αρχίζουμε να ζούμε την ζωή μας με τρόπο που ορίζεται από το πρόβλημα μας και ως αποτέλεσμα η ζωή μας γίνεται ολοένα και πιο περιορισμένη και δύσκαμπτη. Εκεί που καταλήγουμε λοιπόν είναι ότι τα ψυχολογικά μας προβλήματα μας δημιουργούν δύο είδη πόνου. Δεν είναι απλά το άγχος και η κατάθλιψη που δημιουργούν πόνο. Ο πόνος μας κρατάει επίσης από το να ζούμε την ζωή που θέλουμε.

Υπάρχουν, με άλλα λόγια, πράγματα που θα κάναμε εάν δεν νιώθαμε τον συγκεκριμένο πόνο. Με αυτήν την έννοια υπάρχουν λοιπόν δύο είδη πόνου α) ο πόνος της παρουσίας (προβλήματα που είναι παρόντα και θα θέλαμε να μην τα είχαμε) και β) ο πόνος της απουσίας (όλα εκείνα τα πράγματα που θα θέλαμε να κάνουμε αν δεν είχαμε το συγκεκριμένο πρόβλημα).

Έχουμε λοιπόν πόνο πάνω στον πόνο. Δεν χρειάζεται λοιπόν να ανταπεξέλθουμε μόνο στον άμεσο πόνο των σκέψεων, των συναισθημάτων μας και των σωματικών μας προβλημάτων αλλά χρειάζεται να ανταπεξέλθουμε επίσης και στον πόνο ο οποίος προκαλείται από το γεγονός ότι ο πόνος μας δεν μας επιτρέπει να ζήσουμε την ζωή έτσι όπως την θέλουμε.

Τώρα για δέστε κατά πόσο η παρακάτω πρόταση σας φαίνεται αληθινή: Γενικά, όσο περισσότερο προσπαθούμε να αποβάλουμε τον πόνο της παρουσίας τόσο περισσότερο πόνο δημιουργούμε με την μορφή του πόνου της απουσίας. Τι λέτε;

Συχνά λοιπόν προσκολλούμαι τον εαυτό μας στον πόνο και αρχίζουμε να κρίνουμε την ζωή μας με βάση το πώς νιώθουμε και όχι με βάση το τι κάνουμε. Κατά κάποιον τρόπο λοιπόν γινόμαστε ένα με τον πόνο μας.    Περισσότερα όμως για την λύση αυτού του διλλήματος την επόμενη βδομάδα:)

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πατρίδα της Κομοτηνής στις 12 Μαιου 2011.