Το πρόβλημα:

«Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν μπορώ να αποβάλλω αυτή την ενοχλητική αίσθηση ότι συνεχώς κάτι ξεχνάω. Νιώθω να είναι είτε κάτι που θα έπρεπε να είχα κάνει ή χρειάζεται να κάνω. Συνήθως τα καταφέρνω με αυτά που κάνω αλλά παρόλα αυτά νιώθω ότι κάτι έχω παραλείψει. Όταν πάω διακοπές, για παράδειγμα, ανεξάρτητα από το πόσες φορές έχω τσεκάρει την λίστα των πραγμάτων που πρέπει να πάρω μαζί μου πάντα «ξέρω» ότι υπάρχει κάτι που ξεχνάω».

Η ανάλυση:

Μία τέτοιου είδους συμπεριφορά διαφέρει από αυτό που λέμε αφηρημάδα από την άποψη ότι εδώ υπάρχει μόνο η αίσθηση ότι κάτι ξεχάσαμε. Αυτή η αίσθηση πηγάζει από ένα πολύ συχνά υποσυνείδητο συναίσθημα ότι δεν κάνουμε αυτό που πραγματικά θα θέλαμε να κάνουμε ή ότι κάτι λείπει από την ζωή μας.

Αυτό το υποσυνείδητο συναίσθημα λοιπόν μεταφράζεται στην συνείδηση ως ένα αίσθημα ότι έχουμε ξεχάσει να κάνουμε κάτι. Αν τυχαίνει να είσαι δημόσιος υπάλληλος, για παράδειγμα, και για χρόνια καταπιέζεις την επιθυμία σου να είσαι μουσικός τότε αυτή η απώθηση μπορεί να παρουσιάζεται με την μορφή ενός συναισθήματος ότι έχεις ξεχάσει να κάνεις κάτι.

Η συνείδηση μας δεν είναι πολύ συχνά σε θέση να αποδεχτεί ή να αναγνωρίσει μια ανεκπλήρωτη επιθυμία μας και έτσι εμφανίζεται με την μορφή μιας αφηρημένης λίγο πολύ αίσθησης. Λόγω αυτών των συναισθημάτων συχνά δεν νιώθουμε σίγουροι για τις αποφάσεις που παίρνουμε ή για την ικανότητα μας να κρίνουμε καταστάσεις.

Στην βάση αυτής της συμπεριφοράς βρίσκεται ένα αίσθημα αυτό-αμφισβήτησης. Δεν έχουμε μεγάλη σιγουριά για την κρίση μας και στην ουσία δεν εμπιστευόμαστε την ικανότητα μας να τα βγάλουμε πέρα. Έτσι νιώθουμε την ανάγκη να τσεκάρουμε συνεχώς τις πράξεις μας προκειμένου να βεβαιωθούμε ότι δεν κάναμε κάτι λάθος.

Αυτό μπορεί να δημιουργήσει μια εμμονή γιατί νιώθουμε ότι συνεχώς πρέπει να τσεκάρουμε τον εαυτό μας. Έτσι, μπορεί να νιώθουμε την ανάγκη να τσεκάρουμε ξανά και ξανά αν σβήσαμε το μάτι της κουζίνας ενώ είμαστε αρκετά σίγουροι ότι το κάναμε ή να γυρίσουμε πίσω μετά από δέκα χιλιόμετρα διαδρομής για να τσεκάρουμε αν κλείσαμε την πόρτα του γκαράζ.

Η λύσεις:

Λύση Νο 1: Κάνε στον εαυτό σου την εξής ερώτηση: «Τι θα έκανα εάν μου ήταν αδύνατο να αποτύχω;». Αυτό θα ήταν μια εξάσκηση σε αυτό που ονομάζεται «σκέψη χωρίς όρια». Μπορείς να σκεφτείς λοιπόν χωρίς κανέναν περιορισμό, δεν χρειάζεσαι την άδεια κανενός για να ονειρευτείς ότι θέλεις! Από την στιγμή που εντοπίσεις αυτό που θέλεις αποφάσισε πια βήματα χρειάζεται να κάνεις προκειμένου να πραγματοποιήσεις την επιθυμία που έκρυβες μέσα σου για τόσα χρόνια, κάνε πράξη το όνειρο σου.

Γιατί να σπαταλάς τον χρόνο σου βρίσκοντας συνεχώς λόγους για να μην κάνεις αυτό που θέλεις όταν το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένας και μοναδικός λόγος για τον οποίο πρέπει να το κάνεις;  Όταν η ζωή σου γεμίζει με έναν σκοπό αρχίζεις να χάνεις την ανάγκη του να πωρώνεσαι με ασήμαντα πράγματα όπως το εάν έκλεισες την πόρτα του γκαράζ.

Το να νιώσεις τον ενθουσιασμό από κάτι που θεωρείς κεντρικό στην ζωή σου μπορεί από μόνο του να αντικαταστήσει την αυτό-αμφισβήτηση με σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Βρες λοιπόν έναν σκοπό και θα διαπιστώσεις ότι όλη σου η ενέργεια αυτόματα θα επικεντρωθεί στην εκπλήρωση του.

Λύση Νο2: Άρχισε να γράφεις καθημερινά ημερολόγιο.  Γράψε τις πιο σημαντικές δραστηριότητες, σκέψεις, όνειρα, κτλ. Περιοδικά, κάθε εβδομάδα, ή μήνα, ρίξε μια ματιά σε αυτά που γράφεις και θα διαπιστώσεις με έκπληξη μέσα σε αυτές τις σελίδες τον βαθμό της διορατικότητας που φαίνεται να έχεις για τον εαυτό σου και την ζωή σου. Αυτό θα σε βοηθήσει πάρα πολύ στο να κατανοείς καλύτερα τον εαυτό σου, κατά πρώτο λόγο, και να κάνεις τα πράγματα που σε εκφράζουν στην ζωή, κατά δεύτερο και κυριότερο.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πατρίδα της Κομοτηνής στις 29 Ιουλίου 2010.