Ερωτικές σχέσεις σε δόσεις: 1η δόση (ή αλλιώς, σ’ αγαπώ γι’ αυτά που κρύβεις!)

Το μέγα ερώτημα περί έρωτος που σίγουρα απασχολεί πολύ κόσμο είναι γιατί, από την μια μεριά, ερωτευόμαστε συγκεκριμένα άτομα και, από την άλλη, μας φαίνεται σχεδόν αδιανόητο ότι θα μπορούσαμε να ερωτευτούμε κάποια άλλα; Σίγουρα ο λόγος είναι κάτι παραπάνω από απλή σεξουαλική έλξη και μία σοβαρή σχέση είναι σίγουρα κάτι παραπάνω από έναν φίλο που τυχαίνει να μας αρέσει κάπως παραπάνω!

Πιο είναι όμως εκείνο το στοιχείο που κάνει την διαφορά; Συχνά αποφεύγουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα χαμογελώντας με νόημα ή λέμε ότι είναι η ‘χημεία’ (κάποιος θα αναρωτιόταν ίσως γιατί όχι η φυσική, τα μαθηματικά, η μετεωρολογία…κτλ!!!). Ο λόγος που κάποιος μας ελκύει τόσο βαθιά είναι βασικά γιατί είναι σαν και μας, ψυχολογικά μιλώντας. Βέβαια θα μου πείτε ότι τα ετερώνυμα έλκονται (και παρόμοιους νόμους της φυσικής!) αλλά αυτό δεν φαίνεται να ισχύει.

Αυτό που πραγματικά ελκύει τους ανθρώπους είναι οι ομοιότητες τους και συγκεκριμένα οι ομοιότητες τους όσον αφορά μια από τις πιο θεμελιώδης ομοιότητες ανάμεσα σε άτομα, αυτή του οικογενειακού περιβάλλοντος. Έτσι λοιπόν φαίνεται ότι όλοι αυτοί που παντρεύονται με την ενδόμυχη ελπίδα να αποδράσουν από την οικογένεια τους κατά κάποιο τρόπο ‘κουβαλούν’ τις οικογένειες τους μαζί τους!

Με το να κάνουμε σχέσεις λοιπόν με τέτοια άτομα είναι σαν να ξαναδημιουργούμε τις οικογένειες μας και πάλι κατά κάποιον τρόπο! Τώρα θα αναρωτηθείτε βέβαια ποια είναι εκείνα τα ‘σημάδια’ που μας κάνουν να καταλαβαίνουμε υποσυνείδητα ότι κάποιος προέρχεται από παρόμοιο οικογενειακό περιβάλλον με μας και γιατί είδους ομοιότητες μιλάμε. Λοιπόν, κάθε οικογένεια έχει έναν συγκεκριμένο τρόπο να χειρίζεται συναισθήματα.

Τα μέλη μιας οικογένειας, για παράδειγμα, θεωρούν κάποια συναισθήματα ως ‘καλά’ και κάποια ως ‘κακά’. Έτσι θα είναι ανοιχτοί στο να εκφράζουν τα ‘καλά’ συναισθήματα και πολύ επιφυλακτικοί σχετικά με τα ‘κακά’, ή ακόμη, μπορεί γενικά να αποφεύγουν τις συναισθηματικές εκδηλώσεις. Το αποτέλεσμα είναι ότι κάθε οικογένεια αναπτύσσει ένα χαρακτηριστικό σύνολο συναισθηματικών στάσεων έτσι ώστε τα μέλη της οικογένειας να έχουν τις ίδιες ‘συναισθηματικές συνήθειες’.

Και τώρα πάμε σε ένα επιπλέον στοιχείο το οποίο συμπληρώνει την εικόνα. Είναι επίσης αλήθεια ότι αυτούς που επιλέγουμε για συντρόφους μας φαίνεται να έχουν βιώσει παρόμοιες εμπειρίες στην ίδια πάνω-κάτω ηλικία – π.χ. την απουσία του πατέρα, θάνατο μέσα στην οικογένεια, την σοβαρή αρρώστια ενός μέλους της κτλ. Αν θέλουμε να το τοποθετήσουμε με διαφορετικό τρόπο μπορούμε να πούμε ότι κάποιος που είχε δυσκολίες στο να ανταπεξέλθει σε κάποιο στάδιο της ζωής του θα ελκύεται από κάποιον ή κάποια με το ίδιο πρόβλημα στο συγκεκριμένο στάδιο της ανάπτυξής τους.

Μπορούμε να δούμε την ζωή σαν μια σειρά από στάδια από τα οποία πρέπει να περάσουμε. Καθώς περνάμε από κάθε στάδιο παίρνουμε συγκεκριμένα ‘μαθήματα’. Στην πραγματικότητα χρειάζεται να μάθουμε το ‘μάθημα’ ενός σταδίου προκειμένου να προχωρήσουμε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα στο επόμενο.

Στην περίπτωση που ‘χάσουμε’ ένα στάδιο, πολύ συχνά λόγω ενός τραυματικού γεγονότος, μπορούμε να το αναπληρώσουμε με μετέπειτα εμπειρίες οπότε η εξέλιξη μας μπορεί να είναι σχετικά ομαλή. Συχνά όμως επειδή μπορεί να ντρεπόμαστε για το γεγονός ότι χάσαμε ένα στάδιο και άρα δεν αναπτυχθήκαμε κατά κάποιο τρόπο προσπαθούμε να το κρύψουμε από τους άλλους και καταλήγουμε πολλές φορές να το κρύβουμε και από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Από την στιγμή λοιπόν που το κρύβουμε από τον εαυτό μας αυτό σημαίνει ότι δεν θα αναζητήσουμε μια υποκατάστατη εμπειρία για αυτό που χάσαμε το οποίο είναι όμως και ο μοναδικός τρόπος για να λύσουμε το πρόβλημα. Έτσι λοιπόν βάζουμε πίσω από το παραπέτασμα αυτά που αρνούμαστε να παραδεχτούμε και η ίδια διαδικασία μπορεί επίσης να λαμβάνει χώρα σε επίπεδο οικογένειας.

Αν οι γονείς βάζουν πίσω από το παραπέτασμα κάποια συναισθήματα αυτό σημαίνει ότι και τα παιδιά θα αρχίσουν να κάνουν το ίδιο. Το αποτέλεσμα είναι ότι όλη η οικογένεια πλέον ‘κρύβει’ το ίδιο πράγμα και έτσι καταλήγουν όλα τα μέλη της οικογένειας να έχουν το ίδιο τυφλό ή τυφλά σημεία. Αυτά τα τυφλά μας σημεία είναι συχνά αυτά που μας χαρακτηρίζουν και σαν προσωπικότητες. Έτσι, αν κάποιος έχει ‘απωθήσει’ τον θυμό είναι ο τύπος του ‘μονίμως καλού’, αυτός που έχει απωθήσει την σεξουαλικότητα του είναι ο τύπος του ‘κρύου’ κτλ.

Έτσι λοιπόν άτομα που έχουν απωθήσει τα ίδια συναισθήματα τείνουν να ελκύουν ο ένας τον άλλον. Τώρα θα μου πείτε αφού τα έχουν απωθήσει και άρα δεν φαίνονται πως αυτά γίνονται η αιτία της έλξης; Το θέμα είναι ότι το τι απωθεί κάποιος συχνά καθορίζει και το τι παρουσιάζεται ως ‘βιτρίνα’ από το ίδιο άτομο! Σας προτείνω να δείτε το Μαύρο Κύκνο που παίζει αυτήν την βδομάδα στους κινηματογράφους για μια πολύ γραφική παρουσίαση του παιχνιδιού ανάμεσα στην απώθηση και την βιτρίνα!    

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πατρίδα της Κομοτηνής στις 17 Φεβρουαρίου 2011