• By-the-LakeFacebook-Profile-Timeline-Cover.jpg
  • child-girl-lying-on-plank-cute-looks-golden-hair-facebook-cover.jpg`
  • nature_facebook_covers.jpg
  • watermarked_cover.png

Η αποδοχή των αδυναμιών μας

 

Γιατί θα ήταν καλό να αποδεχόμαστε τις αδυναμίες μας; Πως αυτή η αποδοχή μας βοηθάει να είμαστε πιο βοηθητικοί ως προς τους άλλους; Ένας φημισμένος ψυχίατρος αναφέρει σε ένα από τα βιβλία του ότι στην διάρκεια της εξάσκησης του ο καθηγητής του τόνισε ότι «ο ψυχίατρος θα πρέπει πάντοτε να μιλάει προς τους ασθενείς του με τρόπο ευθύ και αδιαμφισβήτητο». Επίσης ότι «οι ερμηνείες θα πρέπει να είναι σύντομες και να εκφράζονται με σιγουριά και σταθερότητα, περισσότερο σαν αλήθειες παρά ως γνώμες». Όπως αναφέρει στην συνέχεια, μια τέτοια στάση φαίνεται να έχει διαποτίσει την ιατρική κουλτούρα και αναρωτιέται κατά πόσο αυτή η στάση βοηθάει τους ασθενείς. Καταλήγει στο ότι τέτοιου είδους συμπεριφορές ενδυναμώνουν τον γιατρό και όχι τον ασθενή και γι’ αυτό καλό θα είναι να αποφεύγονται.

Ας σκεφτούμε για λίγο πως μας κάνουν να αισθανόμαστε όσοι προσπαθούν να δείχνουν ότι είναι ικανοί σε όλα; Γεγονός είναι ότι αισθανόμαστε πιο άνετα με άτομα που μας λένε ότι δεν νιώθουν ότι είναι ικανοί σε όλα. Και γιατί αυτό; Γιατί η προσποίηση κάποιου ότι είναι αλάνθαστα ικανός είναι απειλητική. Και φυσικά είναι προσποιητή. Στην πραγματικότητα κανείς μας δεν είναι ικανός σε όλα. Κάποιοι από εμάς λυγίζουν κάτω από κάποιου είδους πίεσης, άλλοι πάλι κάτω από διαφορετικού είδους πίεση ή δυσκολία. Όλοι μας έχουμε αδυναμίες και είμαστε ευάλωτοι. Το να υποκρινόμαστε ότι έχουμε αυτοπεποίθηση και ότι είμαστε ικανοί μπορεί να γίνει εμπόδιο στην ανάπτυξη γνήσιων και ειλικρινών σχέσεων.

Υπάρχουν καταστάσεις που μόνο λίγοι από εμάς νιώθουν σε θέση να ανταπεξέλθουν, για παράδειγμα, την αντιμετώπιση του δικού μας θανάτου ή τον θάνατο δικών μας ανθρώπων. Υπάρχουν καταστάσεις που κάποιοι από εμάς νιώθουμε ότι δεν είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε σε αντίθεση με άλλους οι οποίοι μπορούν, όπως, από το μιλήσουμε μπροστά σε κοινό μέχρι το να δώσουμε εξετάσεις και από το να αντισταθούμε στον εκφοβισμό που δεχόμαστε από έναν συμμαθητή μας μέχρι το να ζητήσουμε από το αφεντικό μας να μας κάνει αύξηση. Ο χειρούργος που παραμένει ατάραχος μπροστά στον σωματικό πόνο του ασθενούς ενδέχεται να μην είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τον συναισθηματικό πόνο. Κάποιοι άλλοι είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν στον συναισθηματικό πόνο πολύ πιο εύκολα απ’ ότι στον σωματικό πόνο.

Άτομα που ανήκουν στον θεραπευτικό ή στον παιδαγωγικό χώρο αν έχουν την εντύπωση ότι μπορούν να ανταπεξέλθουν σε κάθε καθήκον, περίσταση, ή πρόσωπο τότε παραπλανούνε τον εαυτό τους και ίσως κάνουν κακό στους γύρω τους.  Αν ως θεραπευτές ή ως δάσκαλοι φοβόμαστε σε κάποια περίσταση ή από κάποιο άτομο και δεν θέλουμε να το αποδεχτούμε τότε δεν θα αντιδράσουμε με την απαιτούμενη ευαισθησία. Το ίδιο ισχύει αν είμαστε στην θέση ενός γονέας, ιερέα, δάσκαλου, ή φίλου.

Είναι σημαντικό για καθένα από εμάς στα λεγόμενα ‘βοηθητικά’ επαγγέλματα να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορεί να μην είμαστε οι κατάλληλοι θεραπευτές, δάσκαλοι, ή σύμβουλοι για ένα συγκεκριμένο άτομο σε μία συγκεκριμένη στιγμή. Αν το συγκεκριμένο άτομο δεν ανταποκρίνεται καλά αυτό ίσως να έχει να κάνει με εμάς και όχι με κείνον. Η υψηλότερη έκφραση σοφίας είναι να αναγνωρίσουμε ότι δεν είμαστε πάντοτε οι καλύτεροι σύμβουλοι για κάποιον, και εδώ είναι καλό να συμπεριλάβουμε τα παιδιά μας, τον/την σύζυγο μας, τους φίλους μας.

Το να είμαστε βοηθητικοί, το να δημιουργούμε μια θεραπευτική αύρα, προϋποθέτει έναν τεράστιο σεβασμό ως προς τις αδυναμίες μας αλλά και τις αδυναμίες των άλλων. Θα πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να αφουγκραστούμε την αδυναμία του άλλου και να την σεβαστούμε. Αυτό είναι δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, σε περίπτωση που προσποιούμαστε ότι είμαστε παντοδύναμοι και άτρωτοι.

Η προσποίηση υπονομεύει την θεραπευτική παρουσία. Η αποδοχή των προσωπικών μας αδυναμιών και των περιορισμών μας συμβάλουν θετικά στην θεραπευτική σχέση κάνοντας μας πιο άνετους με τους εαυτούς μας και επιτρέποντας τους άλλους να αντιμετωπίσουν τα ευάλωτα σημεία τους χωρίς αίσθημα ντροπής.  

 

 Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελεύθερο Βήμα της Κομοτηνής στις 21 Μαιου 2015