• By-the-LakeFacebook-Profile-Timeline-Cover.jpg
  • child-girl-lying-on-plank-cute-looks-golden-hair-facebook-cover.jpg`
  • nature_facebook_covers.jpg
  • watermarked_cover.png

Οικογένεια και στρες σε δόσεις: 2η δόση (ή αλλιώς, η τέχνη της ζήλειας! )

Την περασμένη εβδομάδα μιλήσαμε για τις αλλαγές και τις προσαρμογές που χρειάζεται να γίνουν μετά τον γάμο και το πρώτο παιδί, τι γίνεται όμως όταν το δεύτερο παιδί έρθει;

Από την μεριά των γονιών είναι μια πολύ διαφορετική ιστορία και ο βασικός λόγος είναι ότι το ‘μεγάλο βήμα’ έχει ήδη συμβεί από το πρώτο στάδιο όπου το ζευγάρι έπρεπε να αλλάξει από την αποκλειστική προσοχή που έδινε ο ένας στον άλλον στην συγκέντρωση του ενδιαφέροντος σε κάποιον άλλον (στο πρώτο παιδί).

Τώρα κινούνται από τα να είναι μια μικρή οικογένεια στο να είναι μια μεγάλη οικογένεια. Οι βασικές αρχές είναι οι ίδιες επομένως μπορούν να εφαρμόσουν αυτά που έμαθαν για την φροντίδα του πρώτου παιδιού στο δεύτερο. Το πρώτο παιδί είναι ένας καινούργιος κόσμος για τους γονείς και η απειρία τους σίγουρα θα δημιουργήσει ανησυχίες και άγχη επειδή θα έχουν το αίσθημα ότι κάνουν λάθη.

Με το δεύτερο παιδί όμως τα πράγματα θα είναι πλέον γνωστά και άρα εύκολα. Θα έχουν ήδη διαπιστώσει ότι τα περισσότερα από τα άγχη τους για το πρώτο παιδί δεν είχαν βάση και θα αντιμετωπίσουν πλέον τα καινούργια προβλήματα με σιγουριά χωρίς να χρειαστούν συμβουλές από βιβλία ή άλλα πρόσωπα.

Με αυτήν την έννοια η συμβουλή μου είναι να έχουν το δεύτερο παιδί τους πρώτα! Αλλά βέβαια το να έχεις δύο είναι διπλός κόπος! Και αυτό όχι μόνο γιατί θα πρέπει να ταΐζεις δύο στόματα και να σκουπίζεις δύο ποπουδάκια! Θα υπάρχουν επίσης όλες αυτές οι καινούργιες σχέσεις που θα αναπτυχθούν ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Με το που θα γεννηθεί το δεύτερο παιδί το πρώτο θα έχει ήδη αναπτυχθεί και θα χρειάζεται διαφορετική μορφή φροντίδας. Έτσι οι γονείς θα πρέπει να δουν πως θα μοιράσουν την προσοχή τους ανάμεσα στα παιδιά με τον πιο χρήσιμο τρόπο.

Ένας τρόπος είναι, αν οι γονείς μπορούν να συνεργαστούν καλά, ο πατέρας να αναλάβει περισσότερο τις ανάγκες του μεγαλύτερου παιδιού έτσι ώστε να αφήσει στην μητέρα περισσότερο χρόνο για το μωρό. Βέβαια σε περίπτωση που οι γονείς έχουν πρόβλημα σε αυτό το θέμα τότε υπάρχουν διάφορα πιθανά σενάρια και τα πράγματα μπορούν να περιπλακούν αρκετά όσο τα παιδιά μεγαλώνουν.

Έτσι, σε κάποιες οικογένειες παρατηρείται η μητέρα να ‘ζευγαρώνει’ με το ένα παιδί και ο πατέρας με το άλλο αλλά όχι ως ένα σχήμα συνεργασίας αλλά κάτι που γίνεται σε βάρος της σχέσης του ζευγαριού. Στην περίπτωση των οικογενειών που δεν δημιουργούν ξεκάθαρα όρια ανάμεσα στα μέλη τους ή συνηθίζουν να ‘προβάλουν’ τα συναισθήματα τους ο ένας πάνω στον άλλον υπάρχει το ενδεχόμενο να χωρίζουν τα παιδιά σε ‘καλά’ και ‘κακά’ με τα ‘καλά’ να μετατρέπονται από τους γονείς σε είδωλα και τα ‘κακά’ να καταλήγουν να γίνονται αποδιοπομπαίοι τράγοι.

Και τα δύο θα καταλήξουν να συμπεριφέρονται κατά τον τρόπο που τα έχουν ορίσει οι γονείς τους δημιουργώντας αυτό που στην ψυχολογία έχει ονομαστεί ως αυτο-εκπληρούμενη προφητεία, με άλλα λόγια τα παιδιά θα γίνουν αυτό που ‘προφήτεψαν’ οι γονείς τους.

Τώρα, ας δούμε όμως πως θα μοιάζει η οικογένεια με βάση το πώς την βλέπουν τα παιδία. Υπάρχουν βέβαια διαφορές αλλά μπορούμε γενικά να δούμε κάποιες ‘τάσεις’ όσον αφορά την σειρά γέννησης μέσα στα πλαίσια της οικογένειας. Γενικά μπορούμε να πούμε ότι το μεγαλύτερο παιδί λαμβάνει περισσότερο προσοχή από τους γονείς.

Αυτό είναι καλό για το πρωτότοκο γιατί σημαίνει περισσότερη υποστήριξη και βοήθεια. Η αρνητική του όψη είναι όμως ότι οι γονείς αναμένουν περισσότερα από τους πρωτότοκους και έτσι αυτό μπορεί να βιώνεται από τα παιδιά ως πίεση η οποία πολλές φορές οδηγεί στη αίσθηση από μέρους του παιδιού ότι εκπληρώνει τα όνειρα των γονιών του και ότι δεν ζει ουσιαστικά την δική του ζωή.

Και φυσικά, ένα άλλο αρνητικό για τους πρωτοτόκους είναι ο ‘εκθρονισμός’ τους όταν το δεύτερο παιδί γεννηθεί και αναγκαστικά παύουν να είναι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει ζήλια ανάμεσα στα παιδιά και σίγουρα είναι κάτι που το γνωρίζουν οι περισσότερες οικογένειες. Τι γίνεται λοιπόν με τις οικογένειες που αντιμετωπίζουν προβλήματα ζήλιας ανάμεσα στα μέλη τους;

Η συμβουλή μου εδώ είναι ότι το πρόβλημα ξεκινάει από το γεγονός ότι ως οικογένεια δεν είναι πολύ καλή στην ζήλεια! Με άλλα λόγια θα πρέπει να ‘εξασκηθούν’ έτσι ώστε να γίνουν καλύτεροι ζηλιάρηδες!

Αυτό που θέλω να πω με απλά λόγια είναι ότι αυτές οι οικογένειες θα πρέπει να αποκτήσουν μεγαλύτερη συνείδηση της ζήλεια τους και να την φέρουν στο προσκήνιο και όχι να την κρατάν κρυμμένη πίσω από το παραπέτασμα. Με αυτόν τον τρόπο θα μάθουν τόσο τα παιδιά όσο και οι γονείς να αντιμετωπίζουν καλύτερα την ζήλεια γιατί κακά τα ψέματα δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις κάτι όταν δεν είσαι σε θέση να το δεις!       

 

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πατρίδα της Κομοτηνής στις 3 Μαρτίου 2011.