Θεραπεία σε δόσεις: 8η δόση (ή αλλιώς, καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά…)

Ήδη έχω αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο αυτής της σειράς στην μεγάλη σημασία που έχει η έννοια της αποδοχής στην ζωή μας. Αποδοχή του τι νιώθουμε, αποδοχή του τι σκεφτόμαστε, αποδοχή του τι μας συμβαίνει. Αποδοχή της εμπειρίας μας χρειάζεται και είναι χρήσιμη ακόμη και όταν είναι απαραίτητο να αλλάξουμε την κατάσταση την οποία ζούμε.

Αν διαρκώς αποφεύγουμε αυτό που νιώθουμε τελικά θα καταλήξουμε απλά να μην ξέρουμε το τι νιώθουμε! Το κακό σε μια τέτοια περίπτωση είναι το εξής, ότι έχοντας χάσει επαφή με το τι νιώθουμε μπορούμε να κάνουμε λάθος επιλογές στην ζωή μας.

Για παράδειγμα, μπορούμε να μπούμε σε μια κακή σχέση για τον απλούστατο λόγο ότι δεν αντιλαμβανόμαστε τα ‘σημάδια’ που μας δείχνουν τα συναισθήματα μας τα οποία μας προειδοποιούν ότι ο καινούργιος μας έρωτας μοιάζει πάρα πολύ με προηγούμενους οι οποίοι ήταν παταγώδεις αποτυχίες!

Επίσης, με το να μην αναγνωρίζουμε το αίσθημα ανησυχίας που μας έχει κυριεύσει για τη καινούργια δουλειά την οποία σκεφτόμαστε να ξεκινήσουμε και η οποία φαίνεται να είναι ιδιαίτερα ανθυγιεινή και στρεσογόνα για μας καταλήγουμε να αρρωστήσουμε τον εαυτό μας από μια τέτοια λάθος επιλογή.

Όπως κάποιος που έχει χάσει την αίσθηση του πόνου και βάζει το χέρι του πάνω στο αναμμένο μάτι της κουζίνας μέχρι που αυτό να γίνει κάρβουνο! Ίσως να ακούγεται λίγο παράξενο αλλά η αλήθεια είναι ότι προκειμένου να αλλάξουμε οποιαδήποτε κατάσταση πρέπει πρώτα να την αποδεχτούμε.

Όταν λέμε αποδοχή δεν εννοούμε βέβαια αποδοχή καταστάσεων, γεγονότων, συμπεριφορών, οι οποίες μπορούν να αλλάξουν. Για παράδειγμα, αν έχουμε κακοποιηθεί από κάποιον αυτό που θα επιδιώξουμε δεν θα είναι η ‘αποδοχή της κακοποίησης’. Αυτό που θα πρέπει να αποδεχτούμε θα είναι ο πόνος που νιώσαμε από την κακοποίηση, αποδοχή όλων εκείνων των επώδυνων αναμνήσεων που μας άφησε η κακοποίηση καθώς και αποδοχή του φόβου που πιθανών να νιώσουμε στην προσπάθεια μας να κάνουμε τα απαραίτητα βήματα για να σταματήσουμε την κακοποίηση μας.

Αν το πρόβλημα μας, για παράδειγμα, είναι η κατάχρηση ουσιών (π.χ. αλκοόλ, τσιγάρων, ναρκωτικών κτλ.) αποδοχή της κατάχρησης δεν είναι σίγουρα αυτό που χρειαζόμαστε. Αυτό που χρειάζεται είναι η αποδοχή της επιθυμίας μας να χρησιμοποιήσουμε ναρκωτικά, αποδοχή του αισθήματος έλλειψης που θα μας δημιουργήσει η απουσία ενός τέτοιου ‘στηρίγματος’ στην καθημερινή μας ζωή, αποδοχή του συναισθηματικού πόνου που θα νιώσουμε όταν θα σταματήσουμε να παίρνουμε αυτές τις ουσίες προκειμένου να ρυθμίζουμε τα συναισθήματα μας.

Αποδοχή λοιπόν σημαίνει ουσιαστικά ότι σταματάμε να αποφεύγουμε σκέψεις, πράγματα και καταστάσεις και αντί αυτού αρχίζουμε να βλέπουμε τα πράγματα κατάματα, να τα νιώθουμε, να τα βιώνουμε και κάνοντας αυτό να επιτρέπουμε την αλλαγή που επιθυμούμε ενδόμυχα να έρθει με έναν τρόπο φυσικό.

Για εξάσκηση μπορούμε να πάρουμε μια κόλλα χαρτί και ένα μολύβι και να σημειώσουμε τις μνήμες μας τις οποίες προσπαθούμε να αποφύγουμε και μετά να καθίσουμε να σκεφτούμε και να γράψουμε πόσο μας κοστίζει συναισθηματικά κάτι τέτοιο.

Στην συνέχεια μπορούμε να κάνουμε το ίδιο για τις σωματικές μας αισθήσεις που προσπαθούμε να αποφύγουμε και τι αυτό μας κοστίζει. Το ίδιο επίσης για τα συναισθήματα που προσπαθούμε να αγνοήσουμε και τι αυτό μας κοστίζει, το ίδιο για τις σκέψεις μας, τις τάσεις μας, τις συμπεριφορές μας και ούτω καθεξής.

Σε κάθε περίπτωση αυτό που θα ανακαλύπτουμε θα είναι, για να χρησιμοποιήσουμε οικονομικούς όρους που είναι άλλωστε και πολύ της μόδας, ότι το ‘κόστος’ αποφυγής ξεπερνάει κατά πολύ το ‘κόστος’ της αποδοχής. Ναι, είναι σίγουρα δύσκολο για κάποιον εθισμένο στο τσιγάρο να το κόψει αλλά το κόστος του να αποφεύγει να κάνει κάτι τέτοιο από άποψη υγείας, οικονομίας, αυτοεκτίμησης κτλ., είναι πολύ μεγαλύτερο από το να αποδεχτεί για μια σύντομη σχετικά περίοδο τον πόνο που θα τον δημιουργήσει το σταμάτημα του καπνίσματος και να το κάνει!

Για σκεφτείτε το! Αν θα παραφράζαμε τους ήρωες του ΄21 που είπαν ΄Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιάς και φυλακής’ θα λέγαμε ‘Καλύτερα μιας ώρας τον πόνο της αποδοχής παρά σαράντα χρόνια το σαράκι της αποφυγής’! Για σκεφτείτε το!          

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πατρίδα της Κομοτηνής στις 23 Ιουνίου 2011.